Bericht 21
21e bericht 8 juni, waarvan ik blij word in het kader van de Dag van de Neurodiversiteit 18 juni.
Op zoek naar een passende diagnose, mijn kennismaking via Twitter met het 22 Q11 Syndroom. Struinend over Twitter ontdekte ik pas onlangs het 22 Q11 syndroom, dat in sommige families met heel verschillende verschijnselen fysisch, zowel als psychisch tot uiting komt. Soms zitten mensen heel bijzonder in elkaar. Duidelijke kenmerken ontbreken, het gedrag lijkt van alles een beetje, en er zijn ook soms enkele fysische kenmerken. Omdat professionele hulp vooral in Nederland, eerst een duidelijke diagnose vereist, wil je in aanmerking komen voor een vergoeding vanuit de zorgverzekeraar, is een voor jou herkenbare diagnose heel belangrijk.
Social media (Twitter, Facebook, Instagram, Google, lotgenoten groepen, informatie uitwisseling) heeft voor- en nadelen. De likes en de mate waarin en wie jouw berichten leest, kan heel verslavend werken. Ook kun je zomaar onverwachts de wind van voren krijgen.
Maar het was via Twitter dat ik dit voorjaar van deze toch wijd verbreide erfelijke afwijking hoorde. Een van de oma’s, die het ADHD café bezoekt, kon haar dochter in het buitenland helpen helderheid te krijgen, wat er met haar kleinkind aan de hand zou kunnen zijn. En juist daar word ik blij van, mijn jarenlange ervaring en mijn kennis in te zetten, mensen te helpen met hun mogelijke weg te vinden.https://www.umcutrecht.nl/nieuws/22q11-op-een-na-grootste-syndroom
Bericht 22
22e bericht 9 juni, waarvan ik blij word in het kader van de Dag van de Neurodiversiteit 18 juni.Pillen in de GGZ.
Waarom slikken mensen zoveel pillen?
Als oma van drie vrolijke kleinkinderen, denk ik nu wel eens na over de lange wachtlijsten in de zorg. Hoe zou het in de zorg gaan, als zij groot zijn? Alleen digitale controle van de persoon (lichaam en geest). En indien nodig een passend persoonlijk toegesneden advies per app?
GGZ- psychische hulp, verwachting en realiteit
Ik maak mij zorgen over de slecht functionerende GGZ. Hoe komt het toch dat mensen tegenwoordig zoveel pillen slikken? Daarnaast lijken zij te grossieren in diagnoses. Hoewel in het begin van het GGZ traject de klachten juist in verhouding gering zijn, blijkt vooral de groep, die vol vertrouwen in de medemens is, zich steeds slechter te voelen. Hoe meer ze zich verzetten en zich roeren, hoe diepen ze in het zorg-moeras lijken te zakken.Hoe begint dit proces? Na een onderzoek naar de diagnose van je klachten krijg je vaak medicatie voorgeschreven. Vooral bij onverwerkte trauma’s is dit het geval.
Wederzijds vertrouwen, daar schort het aan in de basis!
Ik ben tot de conclusie gekomen dat mensen, die vooral goed van vertrouwen zijn, in deze valkuil vallen. De dokter weet het toch? die heeft ervoor geleerd. Het oneerlijke in de basis van de vertrouwensrelatie Arts/Patiënt ontstaat onbedoeld maar toch een feit, dat, met het voorschrijven van pillen door de arts, deze actie bij de Patiënt te vaak overkomt als een bevestiging gehoord te zijn in zijn/haar probleem. Pas achteraf blijkt dat dit vertrouwen is misbruikt door de arts. Het persoonlijke gesprek, (niet het aangeboden groepsgesprek,) dat zo heel erg nodig is en waar de hulpvrager eigenlijk voor komt, daarvoor blijkt echt geen tijd. De hulpvraag sluit daarna niet meer/ nooit meer aan bij de behandeling/gesprekken. Het vertrouwen is beschadigd, trauma’s stapelen zich op. Diagnose rollen over tafel. Zorg moet terug naar mensen die aan het werk zijn. Wij, de Cliënten, hebben veel te vertellen!Weet dat je, verdoofd door voorgeschreven pillen de ander je beperkt/belemmert, het “rouwwerk van je leven” met je medemensen te hervatten. Zo houden pillen trauma’s en eenzaamheid in stand. Van dit inzicht werd ik heel blij. (230 x gedeeld op Twitter)
Bericht 23
23e bericht 10 juni, waarvan ik blij word in het kader van de Dag van de Neurodiversiteit 18 juni.
ADHD bij vrouwen in relatie tot een verlate biologische klok.
Problemen rond het slapen gaan.
Ik was in 1990 op het Balans congres in Arnhem, waarbij de nog zeer jonge Sandra Kooij ons vertelde dat ADHD niet bij 18 jaar ophield, maar dat ook volwassenen beperkt kunnen zijn in hun functioneren door ADHD/ADD. Het was een bijzondere mededeling, die voor veel mensen helderheid bracht in hun leven, waarom de dingen gingen zoals ze gaan. En nu had dr. Sandra Kooij op het laatste Impuls congres in november 2019 opnieuw een primeur.
De samenhang van een ontregelde hormoonhuishouding bij vrouwen met ADHD met vrouwelijke klachten.
ADHD heeft bij vrouwen invloed op al hun vrouwelijk levenscycli, hun hormoonhuishouding is ontregeld. Zo bleek uit een enquête onder veel vrouwen met ADHD/ADD.1. Op hun maandelijkse cyclus. Bij meer dan 65 % van de vrouwen met ADHD treden er extra klachten op bij de maandelijkse periode (PMS)2. Na een zwangerschap hebben zij een vergrote kans op PPS.3. En in de overgang heeft deze groep extra veel klachten, waaronder de kortdurende stemmingswisselingen, die kunnen leiden tot depressie.Zie ook de sheets van het congres.
Ontregelde biologische klok veroorzaakt slaapproblemen bij mensen met ADHD/ADD.
Daarnaast kwam er uit onderzoek en enquêtes onder de doelgroep, dat ADHD’ers in het algemeen last hebben van een ontregelde biologische klok. Hiermee kunnen slaapproblemen in samenhang met de aanmaak van melatonine verklaard worden. Bij ADHD’ers blijkt de biologische klok 1,5 tot 2 uur verschoven. Dit heeft grote gevolgen voor het welzijn van die persoon, als deze daar niet voldoende aandacht voor leert hebben.https://www.impulsenwoortblind.nl/wp-content/uploads/2019/11/Sandra-Kooij-Hormonale-Stemmingswisselingen-vrouwen-met-ADHD-slaap-en-gezheid-2019-1.pdfIk word blij, dat ik deze sheets met informatie met jullie kan delen, waardoor jullie jezelf weer eens wat beter leren kennen.
Wordt lid van Impuls Woortblind, dan blijf je van de nieuwste ontwikkelingen op de hoogte.https://www.impulsenwoortblind.nl/product/adhd-bij-volwassenen-kooij/
Bericht 24
24e bericht 11 juni, waarvan ik blij word in het kader van de Dag van de Neurodiversiteit 18 juni.
Postzegels, die slechts loslaten, als zij hun stemming bereid hebben.
Onderstaande vrouwen uit de wetenschap bewonder ik vanwege hun superfocus. Begaafde vrouwen, die in de wetenschap met hun doorzettingsvermogen een denkwijze in de wetenschap wisten om te buigen naar een nieuwe richting, hebben altijd mijn speciale aandacht gehad. Zij waren mijn voorbeelden, die ik bewonderde. Zij leerden mijn eigen problemen te relativeren. Ik heb ze nodig in mijn leven, om op te laden. Meer zoiets als muziek, die je troost biedt, of een schilderij, die je diep raakt.Eigenschappen als superfocus, eigenwijs zijn, buiten de mainstream van de universiteit werkend aan hun eigen visie, blijken bij hen achteraf positieve eigenschappen. Vaak is het levenspad van deze solisten heel eenzaam en werden zij in hun tijd niet naar hun waarde geschat.Vrouwen met dit grenzeloze doorzettingsvermogen, waren mijn voorbeelden. Hun biografieën waren voor mij, in tijden dat ik wel eens de moed verloor, een troost. Ook zij volgden hun hart, en dat niet alleen in de liefde!Ik ben blij deze vier dames jullie te mogen voorstellen.
Bericht 25
25e bericht 12 juni, waarvan ik blij word in het kader van de Dag van de Neurodiversiteit 18 juni.
Hoe maak ik de brug naar de ander?
Valkuilen en faalangst bij mensen met veel kennis en minder flair. De invloed van school en omgeving op de ontwikkeling van sociale vaardigheden.
Wat doet de dokter?
Vraag je kinderen tijdens het kringgesprek in groep 3: Wat doet de dokter? Dan zal een groot aantal kinderen zeggen: Mensen beter maken! Of mijn oren nakijken. Al naar gelang de eigen laatste ervaring met de huisarts.Vaak zijn er ook nog een of twee leerlingen, die veel vragen hebben: (Herken je dat?)· Is het een dokter of een doktor?· Werk hij in het ziekenhuis? Of in een eigen praktijk?· Heeft hij een specialiteit? Ogen, oren, dementie, botbreuken?
Kortom, zo’n vraag is voor kinderen met meer feitenkennis niet gemakkelijk te beantwoorden. Het wordt erg twijfelen voor deze leerling, wat te doen.
Hoe steek ik nu de brug over met het juiste antwoord, dat kennelijk van mij gevraagd wordt. Kun je de stress bij de leerling nu toch wel een beetje aanvoelen?
- A. Laat je zien wat je allemaal weet, laat de docent vaak merken, dat je een stoorzender bent. Al jouw vragen om verduidelijking was de bedoeling niet. Bij pech word je voor de groep te kijk gezet.
- B. Houd je je mond, dan ben je dom, omdat je het antwoord niet weet. Je weet wel een antwoord, maar niet het juiste antwoord. Dat hangt er namelijk vanaf. Waarvan af?? Juist, ja, van de informatie, die jij vroeg ter verduidelijking.
Kortom het vraagt van de docent aardig wat kennis en inzicht, wat er in de kopjes van de leerlingen omgaat. En daarop goed in te spelen is een vakgebied. Hoe laat je elk van de leerlingen op hun niveau meedoen met de groep?Vaak is het gevolg dat veel leerlingen thuiszitter worden, door schade en schande zijn zij zo beschadigd door het huidige schoolsysteem, dat ze diep in de valkuil van “het gemakkelijk kennis hebben en kunnen reproduceren” volgens het toetsingsysteem gevangen zitten.
https://gedragsproblemenindeklas.nl/gedragsproblemen/faalangst/
Ik zou er blij van worden, als we samen zouden kunnen nadenken, hoe we deze kinderen en ook volwassenen meer flair zouden kunnen gunnen.Deze mensen met “special brains” zijn heel hard nodig in onze maatschappij, waarin de kenniseconomie ons belangrijkste exportproduct schijnt te zijn. Daarom werkgevers doe met deze kennis je voordeel en behandel deze werknemers met respect en vooral met begrip, daar word ik blij van.
Bericht 26
26e bericht 13 juni, waarvan ik blij word in het kader van de Dag van de Neurodiversiteit 18 juni.
Simpel is moeilijk, moeilijk is eenvoudig.
Wat zijn die talige misverstanden dan, zo vraag jij je af? Daar wil ik hier nog een tweede keer aandacht voor vragen, met dank voor de voorbeelden ter verduidelijking van een dorpsgenoot.
Mijn kind weet wel wat “telefoneren” is, maar ken het begrip “bellen” niet. Ze is bewust lid van de “Oh, bedoel je dat!” groep. Vaak heeft ze tolk-vertaler nodig, die haar uitlegt wat er eigenlijk bedoeld wordt.
Ons probleem is simpel samengevat: Ik denk logisch, heb ik altijd al gedaan. Of wel ik kan je echt niet volgen, ook al doe ik nog zo mijn best.
Je zegt niet, wat je doet. Jij doet niet, wat je zegt.
Onduidelijk en onzorgvuldig taalgebruik van veel mensen, bezorgt mij en mijn dochter de grootste problemen en heel veel stress.Hebben we taalachterstand? Kunnen we ons niet uitdrukken? Vaak kiezen we ervoor, maar niets te zeggen en af te wachten? Voor zeer logisch denkende mensen, is onze gewone omgangstaal heel moeilijk te begrijpen. We zijn dan ook alleen al van een praatje met de buren al doodmoe. Laat staan een gesprek met mijn collega’s/werkgever.Voorbeelden:
- A. Daar kom ik later nog op terug! Wanneer? Hoe laat? Waarop kom je terug? (Wij denken nu: daar kan je lang op wachten! Ervaring leert: mijn vraag was te lastig voor jouw te beantwoorden.)
- B. Dat kan straks wel! Wanneer? Hoe laat? Wat ga je dan precies doen? (Wij leerden hiervan: Ze bedoelt, ik heb nu geen tijd op jouw detailvragen, waar ik nooit aan gedacht heb, nu te antwoorden. Ik voel mij door jou op mijn gebrek aan denkvermogen aangesproken.)
- C. Doe jij dat even? Nu direct? Wat verwacht jij, dat ik ga doen?(wij weten nu: Ga uit mijn directe ruimte, of ik ontplof. Je bent hoogst irritant.)
- D. We gaan zo weg! Hoe lang duurt zo voor jou? Wat moet/mag ik doen in de wachttijd?Nu hebben wij thuis afgesproken: dat
- “zo”= 5- 15 minuten
- “straks” = halve dag maximaal
- “later” = vaker nooit betekent, dan inderdaad op de belofte gedaan ook inderdaad terugkomen.
Is je belangstelling gewekt voor dit logische taal- en communicatieprobleem en wil je er meer van willen, daar zou ik heel blij van worden. Hele families bestaande uit heel interessante mensen voelen zich niet gehoord en zwijgen daarom stoïcijns. Nu weet u in ieder geval dat zij best wel veel emoties hebben.
- https://www.dotado.info/nl/147_een_uitzonderlijk_hoog_iq.htm
Bericht 27
27e bericht 14 juni, waarvan ik blij word in het kader van de Dag van de Neurodiversiteit 18 juni.
Als een gesloten oester niet open gaat, ligt het aan de kwaliteit van het water.
Rouwen is een werkwoord.
Soms zijn mensen zo gesloten, dat ik mij afvraag, waarom ze zo’n eenzaam leven op deze aarde verkiezen of ze zijn door onbekendheid met rouwverwerking als een werkwoord, in die doodlopende straat van eenzaamheid terecht gekomen. Graag wil ik rouwverwerking als een onderdeel van het leven onder de aandacht brengen, als noodzakelijke, maar ook helende arbeid.
Eindelijk een passende diagnose en dan? Een trauma meegemaakt in je leven?
Wat doe je dan of heb je gedaan nu je er eens rustig op terug kijkt.
Stort jij je in een veelbelovende, aanbevolen therapie?
Geef jij je verdriet, boosheid, een plekje?
Leer jij jezelf kennen door te accepteren wat bij jou hoort?
Gebruik je medicatie, om de pijn dragelijk te houden?
Zoek je de stilte en koester je de stilte in jezelf?
Of wordt jij de oester, die wijst naar het vieze water?
Of ga je de rouw aan. Maar dan is de vraag: Wat moet je dan doen? Hoe moet je dat doen?
Een passende diagnose geeft aanleiding tot een rouw proces.
Een 75 jarige, die haar diagnose kreeg: Had ik dit maar eerder geweten, dan was mijn leven anders gelopen. Daarom begrepen zoveel mensen mij niet. Daarom was ik dus anders dan de andere kinderen uit ons gezin. Nu begrijp ik opeens de speciale band, die ik met mijn vader had. Velen schrijven het op. Het is verhelderend te lezen, wat anderen beleven en doen, maar de rouwarbeid, ga je alleen aan, ieder voor zich, in eigen tempo en in eigen volgorde. Daarvoor zijn geen regels.
Er zijn echt positieve kanten aan rouw.
In de Verwondering, mijn favoriete begin van de zondag, spreekt Manu Keirse over zijn ervaringen in deze.Zijn eerste boek ‘Helpen bij verlies en verdriet. Een gids voor het gezin en de hulpverlener’ (1995) werd een bestseller. Onlangs is een volledig herziene druk verschenen en dat is niet zonder reden.
Manu Keirse gelooft niet langer in rouwverwerking; rouw verwerk je niet, je overleeft je verlies en je leeft ermee.
De door hem gekozen inspiratietekst komt uit het dagboek van Etty Hillesum. Ik word er blij van deze informatie met jullie te delen.
Bericht 28
28e bericht 15 juni, waarvan ik blij word in het kader van de Dag van de Neurodiversiteit 18 juni.
Als de “zorgstraat” een auto-wasstraat met een slechte beheerder, ondeugdelijk materiaal en een “eindeloze rondje” blijkt te zijn.
Toegang tot de Zorgstraat.
Sinds de zorg in 2015 naar de gemeenten is overgedragen, is er een heel ander zorgstelsel ontstaan. De marktwerking in de zorg staat nu volop in de politieke schijnwerpers. Kleine aanbieders worden uit de markt gedrukt. Het PGB is zo beperkt, dat er geen zorgaanbieder te vinden is.
Om de zorg betaalbaar te houden is er sindsdien een heel systeem van afspraken gekomen, waarbij de toegang tot de zorgstraat bij de gemeente ligt. (wijkloket, sociale loket, WMO loket). Hier kan de burger een eerste overleg hebben voor zijn hulpvraag in het sociale domein. Afhankelijk van de ingeschatte zwaarte heeft de gemeente voor kortere of langere tijd geld beschikbaar. Groot probleem is dat ook bij chronische aandoeningen er jaarlijks opnieuw naar gekeken wordt.
Je diagnose is een paspoort voor betaalde zorg door de gecontracteerde aanbieders. De kosten zijn voor je gemeente en je zorgaanbieder zorgverzekering. Er is sprake van een eigen bijdrage. In het geval van ondersteuning via de WMO komt die bijdrage vanuit het CAK. In het geval van ondersteuning via je zorgverzekering, is daar natuurlijk het eigen risico’. Mocht je zelf een prettige hulpverlener gevonden hebben, dan is daar het PGB, of wel de zorg in natura (ZIN). Per Saldo helpt je bij de administratie. Als je prettige zorgverlener gevonden hebt, kan dat via een PGB of het Zorg in Natura systeem, dit zijn de gecontracteerde aanbieders van de gemeente.
Heb je voldoende geld of inkomen, of werk, dan kun al je ondersteuning daaruit betalen. Er is hier dus een verschil tussen arm en rijk. Er wel een verschil tussen arm en rijk, heb je als chronische zieke bijvoorbeeld Fysiotherapie nodig, moet je een deel van de behandelingen zelf betalen. Bij een laag inkomen, wordt dat al snel een probleem. Andersom is het in het geval van een hoger inkomen, lastiger om aanspraak te maken op voorzieningen vanuit de WMO, daar het speerput vooral ligt op zelfredzaamheid en hulp uit een ‘eigen’ netwerk en niet op het gebruiken van voorzieningen vanuit de gemeente.
Zorg met verblijf
Heb je meer zorg nodig, of word je geacht niet zelfstandig te kunnen wonen, dan krijg je zorg met verblijf, zoals een zorghotel, een verpleeghuis of een instelling die beschermd wonen aanbied, zoals bijvoorbeeld het RIBW. Kortom de zorgstraat is in de theorie goed geregeld. Ben je rijk, kun je een zorghuis kopen en daarbij je eigen ondersteuner inkopen. Ben je arm, ben je overgeleverd aan de ‘willekeur’ van de WMO.
Van zorgstraat naar auto-wasstraat
Wat doe je als je met je vuile auto met een lelijke kras een wasstraat inrijdt? Je heb vertrouwen in de kwaliteit van het bedrijf. Je wordt door deskundig personeel naar binnen geloodst. Ook nog vol vertrouwen onderga je de standaard-programma’s: sop en regenbuien. Je kan er wel niet uit (Vrijwillig gegijzeld in je auto, geïsoleerd van je gewone contacten, alleen), maar de buitenkant wordt schoon, dat is beloofd. De regie heb je geheel uit handen gegeven. De kras, blijft, daar zul je zelf bij een ander bedrijf, wat aan moeten doen.
Horror situatie voor sommige medemensen in zorgstraten als die van het RIBW of van een verpleeghuis.
Wat gebeurt hier: ik wil de vergelijking doortrekken met de auto-wasstraat.
Stel wat er gebeurt, als je steeds maar rondjes draait in de wasstraat, je vrijwel niemand ziet, de programma’s blijken te haperen, er komen meer krassen op je auto vanwege kapotte apparatuur, je kan er echt niet uit en door al dat soppen en douchen, mis je ook het overzicht. Personeel schiet als een schim voorbij. Het einddoel, een schone auto, met kras, dat wel, is uit zicht verdwenen. Je zou toch ook ontzettend boos worden, schelden en tenslotte machteloos in depressief zwijgend het programma ondergaan. Er zal toch wel eens een eind aan komen? Daaraan houd jij je vast.
Noodsituaties voor Cliënten, die “zorg met verblijf” genieten.
In deze situatie verkeren mensen tegenwoordig in een aantal instellingen, waar zorg met verblijf geleverd wordt.
Nog enigszins met vertrouwen laat je je geliefde daar achter, vertrouwt dat het management de situatie op orde heeft, het personeel gekwalificeerd is voor haar taak en de aanpak passend zal zijn voor het probleem en de behoefte van de Cliënt.
Maar al snel blijkt er van alles te mankeren aan het werkelijk afgesproken zorgaanbod. Hoe je ook je best doet, te passen in het aangeboden systeem, het lukt je niet. Je denkt dat het aan jou ligt, dat jij schuldig bent. En dat is niet terecht. De instelling heeft haar zaakjes niet op orde.
Na enige tijd voelen Cliënten zich gegijzeld in dit systeem, waarbij er gesuggereerd wordt met “dakloosheid”, indien er door de betrokkene niet getekend wordt bij het kruisje, voor nog een rondje zorgstraat. Door de afhankelijkheid van de Cliënt van o.a. een dak boven zijn hoofd, is er een grote kwetsbaarheid ontstaan. Medicatie versterkt dit gevoel gevangen te zijn in de zorgstraat. Kortom geestelijke mishandeling (met de Cliënt als een verdienmodel) staat op de loer.
Mijn vraag, omdat ik hier helaas niet blij van word:
Wie kan je hierop aanspreken, als de afspraken niet nagekomen worden door de zorgaanbieder?
Bericht 29
29e bericht 16 juni, waarvan ik blij word in het kader van de Dag van de Neurodiversiteit 18 juni.
Gespreksthermometer
Opent zich een oester niet, dan kan het ook een het omringende water liggen!
“Je hebt je diagnose, maar je bent je diagnose niet”.
Vaak gezegd door je omgeving, door je hulpverlener, door je naasten gezegd. Kortom al die mensen, die het goed met je menen. Alleen jij vraagt je af, hoe doe je dat? Voor velen blijkt op den duur de reactie, zelf-isolatie.
Kies je voor zelf-isolatie?
Als een slak trek je je terug in je huis. Kijkt zo af en toe voorzichtig naar buiten, of de kust weer veilig is. Jij wilt toch ook gewoon leven. Angststoornissen en persoonlijkheidsstoornissen, trauma’s, paranoïde gedrag zijn daarom eigenlijk gezonde “secondaire” reactie op ongezonde situaties.
“Ken u zelve” (Orakel van Dephi)
Door alle goede raad/behandeling/tips, raak je steeds verder weg van, wat je eigenlijk zelf wilt. Bovendien wordt in de behandeling in Nederland de gezinssituatie, waar je bent opgegroeid niet standaard meegenomen.
Wat is je aangeboden tijdens je opvoeding? Door medicatie en stress verlies je de mogelijkheid tot zelfevaluatie.
“Wat is van mij, en wat is van de ander?”
Om toch positief te blijven, hierbij de ´gespreksthermometer” in 5 essentiële vragen aan zowel de hulpvrager als de hulpverlener:
Om toch positief te blijven, hierbij de ´gespreksthermometer” in 5 essentiële vragen aan zowel de hulpvrager als de hulpverlener:
Gespreksthermometer
Je antwoord is: rood oranje groen
a. Was ik blij de ander te zien?
b. Is de vraag, opmerking van de ander gehoord?
c. Was er een grapje of heb je moeten glimlachen?
d. Heb je wat geleerd of nieuwe informatie gehoord?
e. Wil je de ander weerzien?
Als de verhoudingen goed zijn, kun je ieder voor zich deze thermometer invullen. Het is voor jullie allebei een reflectie moment IN STILTE. Als verslag kun je een foto maken. Bij gebruik heb ik gemerkt, dat de antwoorden een beeld geven van jouw gevoel bij het gesprek. Zowel voor de Cliënt als voor de hulpverlener is dit mijn bijdrage tot jouw reflectie.
Bericht 30
30e bericht 17 juni, waarvan ik blij word in het kader van de Dag van de Neurodiversiteit 18 juni.
In symbiose zijn partners gelijk
De dag van de Neurodiversiteit, elk jaar 18 juni 2020, sprak mij aan, omdat de wereld zo vol vooroordelen zit over bijzondere medemensen, die wat anders in elkaar gestoken zijn.
Door informatie te delen en met eigen ervaringen toe te lichten, heb ik jullie een inzicht gegeven in mijn persoonlijke leven, dat altijd een combinatie van gezin en samenleving is geweest, van maatje zijn van mijn man Ab Masselink (3-9-1939 – 2-6-1999) en ook mijn moederlijke taken te vervullen. Nu ben ook grootmama met een missie.
Mijn hart heb ik altijd gevolgd, niet alleen in de liefde, door Biologie te studeren aan de RU-Groningen (1966-1972). Ook van de uitdaging van de ontdekking van de wetenschappelijke puzzels heb ik genoten. Die puzzels vond ik al in (1967) door kennis te maken met Korstmossen en vind nog steeds in diezelfde de Korstmossen. Ik ben dan ook gepromoveerd in 1978 op Korstmossen aan de RUG.
Hieronder een recente beknopte biografie.
Ineke Masselink, (Dr. H.A. Beltman) heeft deze 30 bijdragen gedeeld met jullie. Het bleek toch nog een hele uitdaging, maar dit voornemen heb ik vandaag (op tijd) volbracht.
https://www.rijnenveluwe.nl/reader/55639/1099751/in-symbiose-zijn-partners-gelijk-estafette-van-de-rijn-en-veluwe
Bericht 31
Vandaag is de dag van de Neurodiversiteit 18 juni 2020
Het laatste bericht van de Countdown tot Pride Day: Korstmossen leven in symbiose.
Het netwerk in Nederland om over korstmossen te lezen en te vragen. https://www.blwg.nl/mossen/korstmossen/korstmossen_voor_beginners/korstmossen_voor_beginners.aspx
Neurodiversity Pride Day is the global celebration of the value of people with different types of minds. Its organized since 2018, every year on June 18th to support acceptance, inclusion and appreciation in society of people who are most unlike most others. And also to have a day to celebrate your own unique traits, and how it benefits the world. We all have something unique and awesome to contribute, and on this day we invite all to show what they are proud of! 
About Interviewer Roos Moesbergen:
Met:
“My husband, three children and myself are a family of acronyms! We are all Neurodivergent with a mix of Autism, ADHD, giftedness, Dyslexia, Dysgraphia and Dyspraxia. An experienced teacher with a demonstrated history of working in the education industry for over 20 years in Special Education (specializing in Autism, ADHD, Giftedness and Dyslexia), Science, Stem and Maths in both Australia and Singapore. I started my career completing a BSc and then simultaneously completing a PhD in Physical/Theoretical Chemistry and a Masters of Teaching. I am currently completing a Masters of Education in Cognitive Diversity (2e). I hold a unique position as a Neurodivergent Advocate for children at school.
Rachel Worsley is the founder and CEO of Neurodiversity Media, a media company that promotes accessible storytelling augmented by technology. She edits the NeuroWork newsletter, which translates original research about neurodiversity in the workplace into stories and resources that empower the neurodivergent community, their supporters and business. Rachel has a background in medical journalism and legal marketing.
-> IN THE NETHERLANDS ONLY – neurodivergent talent workshop
Its a day of ‘neurominority pride’, to stand strong and mark the uniqueness that we are. Pride for being exactly who we are, in a world that may not understand us. A world that feels different from us, but that is still our own home, and the home of those we love. It is day to choose love, to choose connection, choose (self)acceptance. To shine brighter, regardless of the difficulties we faced.
English 
Dutch 
